Με αφορμή μια πρόσκληση από το Σύλλογο Γονέων του σχολείου που πηγαίνει ο γιός μου, βρέθηκα μαζί του στο «ΓΚΛΟΡΙΑ» να δούμε τη θεατρική παράσταση «Σνίτσελ με βότκα Τσέχωφ».
Δηλώνω ενθουσιασμένος από την υπόθεση των τριών μονόπρακτων που πραγματεύονταν τον έρωτα, το εκπληκτικό παίξιμο και των τεσσάρων ηθοποιών που πήραν μέρος, με προεξάρχοντα τον Τάκη Παπαματθαίου που σκηνοθέτησε και την παράσταση.
Απλό, λιτό σκηνικό, βαρύ σα να ήσουν στη Ρωσία στις αρχές του 19ου αιώνα (δεν έχω πάει ούτε στις μέρες μας, αλλά μπορώ να το φανταστώ), κλασική μουσική, υπηρέτες και αφεντικά κι ένας απαλός φωτισμός και κεριά μπροστά στη σκηνή.
Ένα ευχάριστο διάλειμμα, μια φωτεινή ανάσα σε εποχές πολιτιστικής αποτελμάτωσης.
Γέλασα με την ψυχή μου, προβληματίστηκα, ένιωσα αυτό που λέμε «ανάταση» και χρειαζόμαστε ώρες ώρες όσο τίποτε άλλο για να σταθούμε στα πόδια μας.
Κρίμα που δεν το στήριξε ο Σύλλογος, όπως θα έπρεπε, ούτε τα μέλη του Δ.Σ. δεν ήρθαν (μόνο δύο από τα επτά). Κι όμως το θέατρο, το καλό θέατρο, γαληνεύει την ψυχή και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου