Καλή χρονιά να έχουμε!

Μεγάλα βήματα προς το μέλλον - 2

Καλά, εσύ πρόλαβες και πήρες σύνταξη


Δεν πήρε ακριβώς σύνταξη, απλώς αποφάσισε να αφήσει το τιμόνι της εταιρείας που (συν)δημιούργησε και να ασχοληθεί με το φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ο κύριος Μπιλ Γκέιτς αποχώρησε από τη Microsoft, αφήνοντας πίσω του αρκετές ανοιχτές υποθέσεις, πολλούς φίλους και άλλους τόσους εχθρούς. Αλλοι τον θεωρούν ως υπεύθυνο για μια σειρά αδυναμιών που χαρακτηρίζουν ακόμα και σήμερα τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Τον χαρακτηρίζουν ώς και εξολοθρευτή της καινοτομίας, προσάπτοντάς του τα μύρια όσα. Αλλοι, πάλι, τον θεωρούν ως υπεύθυνο για τη διάδοση των υπολογιστών πέρα από τον στενό χώρο των επιχειρήσεων. Σε κάθε περίπτωση, δεν θα μας λείψει· κάπου εδώ θα τριγυρίζει για αρκετό καιρό ακόμα.

Να μην ξεχάσουμε: Την επίσκεψή του στην Αθήνα, στη διάρκεια της οποίας εγκαινίασε το Κέντρο Καινοτομίας της Microsoft και μίλησε στην κατάμεστη αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής για το πώς βλέπει την τεχνολογία και την εξέλιξή της.

Τι σημασία έχει: Ε, να μην έχει;

Του Νίκου Μουμούρη από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 2/1/2009
ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ 2008

Μεγάλα βήματα προς το μέλλον - 1

Το πείραμα του αιώνα που… χάλασε


Αφού έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο, ο επιταχυντής του CERN… χάλασε. Ίσως να φοβήθηκε τη δημοσιότητα, άλλοι, πάντως, φοβήθηκαν πως κατά τη λειτουργία της η υπέρ-μηχανή θα δημιουργούσε μαύρες τρύπες
Είναι λογικό ένα πείραμα με προϋπολογισμό πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, που συγκεντρώνει την αφρόκρεμα της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, να εξάπτει τη φαντασία όλων μας. Το πείραμα του CERN, που έχει στόχο να ανακαλύψει τι στο καλό (ή τι στο… κακό) συνέβη κατά τη Μεγάλη Έκρηξη που προκάλεσε τη δημιουργία του Σύμπαντος, συγκέντρωσε επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Ίσως οι επιστήμονες που μετέχουν σε αυτό και συντονίζουν τα επιμέρους κυκλώματα του επιταχυντή σωματιδίων στη βάση του CERN στα γαλλο-ελβετικά σύνορα να ένιωσαν άγχος από τόση δημοσιότητα. Ισως αυτός να είναι τελικά ο λόγος για τον οποίο το πείραμα σταμάτησε προσωρινά. Ας φύγουν οι κάμερες και θα συνεχίσουμε μετά τη δουλειά μας, θα σκέφτηκαν οι επικεφαλής του προγράμματος. Μετά τις απαιτούμενες επισκευές, το πείραμα θα συνεχιστεί την ερχόμενη άνοιξη και ελπίζουμε όλη αυτή η προσπάθεια να καταλήξει κάπου.

Να μην ξεχάσουμε: Το άγχος ορισμένων σχετικά με το ενδεχόμενο να πάει κάτι στραβά. Στις ΗΠΑ μια ομάδα πολιτών κατέθεσε αγωγή κατά του CERN, με το επιχείρημα ότι το πείραμα θα δημιουργήσει μαύρες τρύπες που θα καταπιούν τον πλανήτη. Εδώ που τα λέμε, έτσι όπως έχει καταντήσει ο πλανήτης, η μαύρη τρύπα θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Τι σημασία έχει: Πέρα από το ότι το πείραμα μπορεί να δώσει απαντήσεις στο πώς τελικά δουλεύει το Σύμπαν (και τι έχει στο μυαλό του), είναι πιθανό να βρεθούν λύσεις σε προβλήματα που μας ταλανίζουν χρόνια. Θυμηθείτε ότι κατά την κλασική ιστορία, η πενικιλίνη ήταν απλώς μια μούχλα στο εργαστήριο του Αλεξάντερ Φλέμινγκ που δεν πρόσεξε η καθαρίστρια.

Του Νίκου Μουμούρη από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ 2008

Τι μας δίδαξε η αναταραχή;

1. Πολλά χρόνια τώρα, υποστηρίζω οτι πρέπει κάποτε να ομολογήσομε φωναχτά όσα παραδεχόμαστε χαμηλοφώνως μεταξύ μας: Δέν είμαστε ο καλύτερος λαός του κόσμου. Αντιθέτως, κάμποσες εύγλωττες πρωτιές-μας στου κακού τη σκάλα, δείχνουν οτι πιθανώς να είμαστε σε πολύ άσχημη αξιακή κατάσταση. Πρωτιές στα μπαχτσίσια, στην ανεύθυνη οδήγηση (και στα τροχαία δυστυχήματα), στην αισχροκέρδεια, στην αθλητική ντόπα, στο μίσος ενάντια στη διαχείριση των απορριμμάτων, στη ληστρική αλιεία, στην αδιαφορία για δωρεά μεταμοσχεύσιμων οργάνων, στη λούφα μεγάλης μερίδας των παιδιών-μας που είναι δημόσιοι υπάλληλοι- τα έχω συστηματικά παρουσιάσει στο ΒΗΜΑ προ καιρού. Πρόκειται για μια καραμπινάτη και πλατειά αντικοινωνικότητα - οριζοντίως και κατακορύφως, σ΄ όλα τα σινάφια και σ΄ όλες τις στάθμες. Το κυριότερο χαρακτηριστικό αυτής της αντικοινωνικότητας είναι η αδιαφορία του λαού-μας ενώπιον καίριων αντιλαϊκών φαινομένων- όπως λ.χ. τα λαϊκίστικα κομματικά τερτίπια (τριάντα χρόνια σχεδόν τώρα), η ανοχή στη βία που ασκούν τα παιδαρέλια εισβάρος των σχολείων και των δασκάλων τους (έστω και με τις ζητωκραυγές ορισμένων απ΄ αυτούς), η ανοχή στα πολιτικά σκάνδαλα. Υποστηρίζω οτι οι ισχυροί αυτοί δείκτες αντικοινωνικότητας, είναι συγχρόνως και αποδείξεις πολιτικής αμορφωσιάς- που χειροτερεύει φοβούμαι απ΄ το 1980 κι ύστερα. Συμπτώματα: Οι υπεραπλοποιητικές ερμηνείες των πολιτικών και οικονομικών φαινομένων, ο αψικορεσμός και οι εκρήξεις κτλ.

2. Επομένως, θα μου πείτε, ευτυχώς που ήρθε η νεανική «αναταραχή» να μας θυμίσει όλα τούτα. Εμένα όμως μου φαίνεται οτι, αντιθέτως, αυτή η «αναταραχή» (τα εισαγωγικά λειτουργούν ως επιφύλαξη αντιδιαστολής φασιστικών εκδηλώσεων αφενός, και ειρηνικών παραστάσεων αφετέρου), δέν είναι παρα άλλο ένα ΣΥΜΠΤΩΜΑ της ίδιας της άθλιας κατάστασής μας- δέν είναι θεραπεία, ούτε ελπίδα (τάχα).

Η μορφή, η έκταση και η διάρκεια αυτής της «αναταραχής» είναι τεραστίως δυσανάλογος της αφορμής των: Η ακράτεια κι ο τσαμπουκάς ενος ανεκπαίδευτου βοηθητικού αστυνομικού, δέν είναι δυνατότητα «τιμωρείται» με δισεκατομμύρια ευρώ κόστος στις πλάτες των φορολογουμένων και των απογόνων τους! Ναί, σου λέει, σωστά τα λές, αλλά τα παιδιά «ξέσπασαν». Εδώ είμαστε λοιπόν: Ξέσπασαν λ.χ. για τα σκάνδαλα, για την κατάντια σχολείων και πανεπιστημίων, για την ανεργία κ.λπ. Αρα, συμπέρασμα πρώτο, καμμιάν απολύτως πληροφοριακή πρωτοτυπία δέν έχει το ξέσπασμα. Συμπέρασμα δεύτερο, το ξέσπασμα (που δεν είναι κάν εν βρασμώ ψυχής, αφού συνεχίζεται έναν μήνα τώρα) δέν αφορά ενα συγκεκριμένο αίτημα κι εναν συγκεκριμένον αποδέκτη του αιτήματος- ο οποίος πιεζόμενος να είναι σε θέση να το ικανοποιήσει. Τίποτε απ΄ αυτά: Είναι αιτήματα «γενικώς» απευθυνόμενα «γενικώς»- συνοδευόμενα δέ με μαζοχιστική αυτοκατάργηση των σχολείων («κατάληψη» σου λέει- εναντίον τίνος άραγε;) Τούτα όμως τα φαινόμενα είναι κραυγαλέως ΑΠΟΛΙΤΙΚΑ - και μου κάνει εντύπωση που πλήθος συγγραφέων τα λιβανίζει κιόλας!

Αρα, ούτε τίποτα καινούργιο μας αποκαλύπτουν, ούτε πολιτικόν χαρακτήρα διαθέτουν οι αναταραχές αυτές. Ιδού γιατί έλεγα οτι συνιστούν (άλλο ένα) σύμπτωμα της ίδιας της συλλογικήςμας αθλιότητας και της απροθυμίας-μας ν΄ ασχοληθούμε συστηματικά με την επίλυση των προβλημάτων-μας, ένα-ένα όμως χωρίς βαλκανικούς μαξιμαλισμούς. Αλλωστε, τα τελευταία τριάντα χρόνια παρακολουθήσαμε τη σταδιακή γαλούχηση των παιδιών-μας με τα δικά-μας ελαττώματα: Με την αξιακή-μας μειονεξία (που είναι άκρως μεταδοτική), με την ανοχή-μας σε «μικρές» μορφές απάτης, με την ανοχή-μας σε «μικρές» μορφές βίας (την εξωπέταξη των δασκάλων απ΄ τα βλαστάρια-μας- «κατάληψη» σου λέει), κλπ.

3. Ετσι, τώρα κάμποσα παιδιά-μας, φορείς των δικών-μας συσσωρευμένων χαρακτηριστικών, με μια (δίκαιη καθεαυτήν) αφορμή, αποκλείουν τους δρόμους, έχουν το αίσθημα πως τάχα κάποιο πρόβλημα λύνουν (το ξέραμε το γλυκό μεθύσι της δύναμης)- και, το κυριότερο, βαράνε τη μύτη του παγόβουνου χωρίς νά ΄χουν ιδέα απ΄ τον δεκαπλάσιον κρυμμένον όγκο της συλλογικήςμας αθλιότητας. Κι έτσι, κάνουν και τους ενήλικες να κυττάνε εμμόνως την μύτη του παγόβουνου- παραβλέποντας (πάλι!) την μακρόχρονη συλλογική-μας ευθύνη, την αξιακή-μας μειονεξία, την απουσία νοήματος του δικού-μας βίου, την πολιτική-μας αδιαφορία και την ψευδεπίγραφη μεγαλοστομία του κομματικού-μας λόγου. Σας παρακαλώ όμως, στο σημείο αυτό, να στρέψετε την προσοχή-σας στο άλλο εκείνο τμήμα της νεολαίας μας (την συντριπτική πλειονότητα) η οποία δεν έπεσε στην παγίδα της τυφλής βιαιότητας- το τμήμα εκείνο της νεολαίας που εργάζεται/ μαθαίνει/ κρίνει και ελπίζει να γίνει καλύτερη απο μάς, χωρίς εθνοσωτήριες επαναστάσεις που καταλήγουν σε αντιλαϊκά αποτελέσματα.

Για χάρη αυτής της νοελαίας τουλάχιστον, ελάτε να αναγνωρίσομε την μακρόχροννη αντικοινωνικότητά-μας (και τη συζυγή απολιτικότητα), να ξαναπιάσομε τα προβλήματα ένα-ένα, όπως επιττέλους κάνουν οι πολίτες άλλων χωρών (οι κουτόφραγκοι). Και κυρίως με ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ του καθενός-μας συμβολή, στο πόστο-μας ο καθένας, με την εργατικότητα, με την μπέσα και με την αφοσίωσή μας- με τη συμμετοχικότητα την καθημερινή. Ετσι θ΄ αποκτήσει νόημα μεστότερο η ζωή-μας και θα βελτιωθεί κι η Οικονομία. Δέν υπάρχουν άλλα (μηχανιστικά) τεχνάσματα προς τούτο…

Ολα τ΄ άλλα είναι onanisme palabreur- για να θυμηθούμε και τον Μάη του ΄68. Μήν περιμένετε πλέον καμμιάν απολύτως βελτίωση απο τα «πάνω»· μόνον η μαζική βελτίωση κι η συμμετοχικότητα απο τα «κάτω» θα παραγάγει και βελτιωμένο «πάνω».

Αρθρο του πανεπιστημιακού Θεοδόση. Π. Τάσιου

Από το ΒΗΜΑ της 28/12/2008

Πρώτη φορά τα παιδιά σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας

Η Ρένα Χατζηδάκη, που σήμερα δεν ζει, έγραφε, κρατούμενη στην ασφάλεια της Μπουμπουλίνας, την «Κατάσταση Πολιορκίας». Έχοντας ενηλικιωθεί σε μέρες και νύχτες οδύνης «μέσα σε τούτο το αμείλικτο διαστημόπλοιο», συνομιλούσε, σχεδόν παιδί και η ίδια, με τα παιδιά.

«Όμως, θαρρώ, οι μόνοι που ίσως καταλάβουν θάναι τα παιδιά,

πλούσια απʼ την κληρονομιά μας

πρώτη φορά τα παιδιά

σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,

θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα τ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών,

διορθώνοντας τα λάθη, σβήνοντας τα ψέματα»

Η Ρένα, αν ζούσε, θα μπορούσε να είχε διασταυρωθεί με τον Αλέξανδρο, αν είχε προλάβει να ζήσει. Η ιστορία μπορεί να θριαμβεύει όταν ποτάμια ανθρώπων εκτρέπουν την πορεία της και μεγάλες συλλογικές ιδέες εγχαράσσονται στο σώμα της, αλλά τα πρόσωπα είναι αυτά που της δίνουν μορφή, την προσγειώνουν και την απογειώνουν στον πραγματικό κόσμο.

Η εξέγερση των μαθητών και των μαθητριών γεννήθηκε μέσα στην καρδιά τους, εκεί που τα αδρανή και αθέατα υλικά της φιλίας και της ηλικιακής συγγένειας κρατούσαν άμυνα και πολιορκούσαν το «κοίταζε τη δουλειά σου» με την αγωνία τους.

Η εξέγερση μπορεί να ήταν πάντα πιθανή αλλά τα παιδιά πήραν τους δρόμους όταν ο ειδικός φρουρός δολοφόνησε εν ψυχρώ τον δικό τους Αλέξανδρο. Ό,τι τελικά ξεχειλίζει το ποτήρι δεν είναι τυχαίο. Συμπυκνώνει κάτι βαθύ και πραγματικό, εδώ την κυοφορούμενη ήδη αλληλεγγύη μεταξύ των νέων, που έγινε φλόγα, νοηματοδότησε το μαθητικό και νεανικό κίνημα και αντιπαρατέθηκε με την ηθική ενός βάναυσου κράτους και μιας κοινωνίας χωρίς ισχυρά «εμείς» και συλλογικές ταυτότητες.

Το μεγαλείο της νεότητας είναι η φαντασία, η γενναιότητα των αισθημάτων, η ένταση των προσωπικών και κοινωνικών δονήσεων - «μες στο κενό θησαύριζα».

Η σφαίρα αντήχησε βαθιά στη νεανική συνείδηση, μια σφαίρα δεν είναι παιχνίδι, έστω σκληρό, είναι ο θάνατος του Gregory, είναι ο οριστικός αποχωρισμός. Μπορεί να δολοφονείται ένα παιδί; Χιλιάδες αδικημένα παιδιά, φευγαλέες σκιές της λανθάνουσας συλλογικής μνήμης, πίσω από το πρόσωπο του Αλέξη το κάνουν μοναδικό.

Το γυαλί του κόσμου, στον οποίο μέχρι τότε ισορροπούσαν ασταθώς οι έφηβοι, ράγισε και θρυμματίστηκε. Η σφαίρα αποκάλυψε ταυτόχρονα τη βία του κράτους, την πολιτική υποκρισία, τους ατελείωτους θύλακες παρακμής και διαφθοράς: ύλη παντού, αγάπη πουθενά - αλήθεια πουθενά, λένε οι φίλοι του Αλέξανδρου στην ανοιχτή επιστολή τους. Σε μια μόνο στιγμή, τα παιδιά είδαν καθαρά την κοινωνία των ενηλίκων, διανύοντας την οδό της οδύνης και της οργής. Όμως, σʼ αυτό τον σπαραγμό δημιουργήθηκε, επίσης με αστραπιαία ταχύτητα, όσο διαρκεί η μετάβαση από τη ζωή στον θάνατο, μια κοινότητα - η κοινότητα των μαθητών, το «εμείς» των συμμαθητών, των συμμαθητριών και των φίλων. Τα σχολεία, οι τάξεις, οι παρέες, έγιναν μικρές κοινότητες και πήραν το δίκιο στα χέρια τους. Δικαιοσύνη! άλλη μια συγκλονιστική ιδέα, που σήμερα κουρελιάζεται.

Το χρέος απέναντι στον νεκρό συμμαθητή είναι βαρύ χρέος, μπορεί να σφραγίσει μια ολόκληρη ζωή. Η εξέγερση, για να θυμηθούμε τον Βάλτερ Μπένζαμιν, με τη μορφή του μίσους και της θυσίας, δεν είναι προβολή σ ένα αόριστο μέλλον, είναι δημιούργημα του παροντικού χρόνου που ενσωματώνει ότι έχει χαθεί στο παρελθόν.

Οι νέοι του κέντρου, των βορείων, των νοτίων, των ανατολικών και των δυτικών προαστίων μπορεί να έχουν πολλούς και διαφορετικούς λόγους να εξεγείρονται, σίγουρα, όμως, βρίσκονται στην ίδια αφετηρία καθολικής άρνησης ενός κόσμου ο οποίος έχει καταρρεύσει αξιακά στα μάτια τους. Πολύ περισσότερο που βλέπουν, επίσης, καθαρά, μέσα από τα δάκρυα του αποχαιρετισμού και των δακρυγόνων, την κοινωνική μοναξιά τους όπως εκφράστηκε στην επιστολή των φίλων του Αλέξανδρου.

«Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; Μας σκοτώνουν! Βοηθήστε μας. Τα παιδιά»

Ίσως, όπως θα έγραφε η Ρένα Χατζηδάκη,

«διορθώνοντας τα λάθη, σβήνοντας τα ψέματα,

ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς, τα παιδιά,

χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας,

σημαδεμένα από την αστραπή τη γνώση της μοναξιάς της

δύναμης

που σε μας άργησε τόσο πολύ να’ρθεί»

τα παιδιά θα μπορέσουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο.

* Η Ελένη Πορτάλιου είναι πανεπιστημιακός και δημοτική σύμβουλος δήμου Αθηναίων με την Ανοιχτή Πόλη.

Δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ της 28/12/2008

Η «καταιγίδα» της Αθήνας άγγιξε όλο τον κόσμο

Έξω από τον ΟΣΚ σε μια κινητοποίηση παιδιών για το σχολείο τους.

Με τον Μάη του ΄68 παραλληλίζουν τη νεολαιίστικη εξέγερση στην Ελλάδα, στην οποία προσδίδουν παρόμοια δυναμική δύο γνωστοί Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες. Το ερώτημα είναι αν η «ελληνική έκρηξη» μπορεί να θεωρηθεί προάγγελος μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής, λένε στα «ΝΕΑ» οι Μαρκ Κέσελμαν και Στάνλεϊ Αρόνοβιτς, οι οποίοι έρχονται στην Αθήνα για να μιλήσουν- σε ημερίδα στο Πάντειο- για την εκλογή Ομπάμα, την πρωτοφανή συμμετοχή της νεολαίας στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές, αλλά και για το αν υπάρχουν παραλληλισμοί των συνθηκών στις ΗΠΑ με τις συνθήκες στην Ελλάδα- μια χώρα τόσο διαφορετική- που γέννησαν τη νεολαιίστικη εξέγερση των τελευταίων εβδομάδων.

«Ο λόγος για τον οποίο η εξέγερση των Αθηνών είναι οικεία στα απώτατα άκρα του πλανήτη, είναι επειδή το αιτιώδες της υπόβαθρο είναι κοινό: κοινός ο κοινωνικός αποκλεισμός, κοινό το πολιτικό κενό που διαπιστώνουν οι πολίτες», σημειώνει από την πλευρά του ο Σεραφείμ Σεφεριάδης, γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης που στις 15 Ιανουαρίου οργανώνει την ημερίδα (συμμετέχουν ακόμη οι Δ. Χαραλάμπης και Γ. Σταθάκης από τα Πανεπιστήμια Αθηνών και Κρήτης) στην αίθουσα τελετών του Παντείου. «ΤΑ ΝΕΑ» τούς ζήτησαν να σχολιάσουν τα ελληνικά γεγονότα και τη δυναμική τους.

ΜΑΡΚ ΚΕΣΕΛΜΑΝ
Μέρες του ΄68
Μιλώντας βέβαια από κάποια απόσταση, η ελληνική εξέγερση φέρνει στη μνήμη μου δύο άλλα ιστορικά γεγονότα τα οποία έζησα προσωπικά. Έγιναν και τα δυο το 1968-το πρώτο ήταν η εξέγερση στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, όπου τότε ήμουν νεαρός καθηγητής, το άλλο ο παρισινός Μάης. Στο Παρίσι ταξίδευα τακτικά και ήμουν επισκέπτης καθηγητής το χειμερινό εξάμηνο του ΄68, λίγους μήνες μετά τον Μάη.

Και στα δύο συμβάντα- όπως, ενδεχομένως, και στην Ελλάδα του 2008- οι εξεγέρσεις ήταν απόρροια της σύμπτωσης μιας σειράς παραγόντων, που οδήγησαν σε μια πραγματική «Καταιγίδα» (ένα Ρerfect Storm, όπως στο ομώνυμο βιβλίο και φιλμ του 2000). Κατ΄ αρχάς, το πλαίσιο και για τα τρία συμβάντα είναι δομικές αδικίες και ανισότητες. Δεύτερον, σε όλες τις περιπτώσεις οι υφιστάμενες αρχές- εκπαιδευτικές αλλά και γενικότερα κρατικές- ήταν απόμακρες, άκαμπτες αλλά και ανίκανες. Τρίτον, υπήρχε ένα χτυπητό έλλειμμα κύρους, παρατεταμένη διστακτικότητα στην ανάληψη ευθύνης και - συνεπώς- ένα πολιτικό κενό από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι ταραχές. Τέταρτον, σε όλες τις περιπτώσεις υπήρχε ένα εξαιρετικά μεγάλο εύρος απόψεων τόσο μεταξύ των συμμετεχόντων στο κίνημα όσο και μεταξύ των ηγεσιών τους.

Η δυναμική. Και τέλος η δυναμική των εξελίξεων, η βία της Αστυνομίας και η αντιδράσεις που προκαλούσε, έτειναν να θέσουν στο περιθώριο τις μετριοπαθείς φωνές (συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Αριστεράς) μέχρις ότου ο κύκλος διαμαρτυρίας να ολοκληρώσει την πορεία του. Βλέπω- τηρουμένων των αναλογιών- παρόμοιες διεργασίες στην Αθήνα, 40 χρόνια μετά τα γεγονότα στο Columbia και τη Βoulevard Saint-Μichel…

Ο Μark Κesselman είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Με ερευνητικά ενδιαφέροντα την πολιτική οικονομία του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, ειδικά το γαλλικό πολιτικό σύστημα, την Αριστερά και τον συνδικαλισμό στη Δυτική Ευρώπη, είναι συγγραφέας και επιμελητής πάνω από 20 τόμων και εγχειριδίων πολιτικής και κοινωνικής επιστήμης.

ΣΤΑΝΛΕΪ ΑΡΟΝΟΒΙΤΣ
Με κομμένη την ανάσα
O κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα γεγονότα στην Ελλάδα. Τη στιγμή που οι Αρχές πασχίζουν να παρουσιάσουν την οργισμένη αντίδραση των νέων στην αστυνομική βία ως ανεύθυνες πράξεις ενός βίαιου όχλου, οι νέοι έχουν μια διαφορετική κατανόηση: πιεσμένοι από την υψηλή ανεργία και τον εχθρικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται από τις κορυφές της κοινωνικής ιεραρχίας, δείχνουν αποφασισμένοι να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.

Τα τελευταία 40 χρόνια, κοινωνικοί επιστήμονες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι θεωρούν πως βρισκόμαστε σε μια μεταμοντέρνα εποχή όπου η κοινωνική εξέγερση (για ριζική κοινωνική αλλαγή ούτε λόγος) είναι πρακτικά ανέφικτη. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, τα γεγονότα του 1968 στο Παρίσι, στην Πόλη του Μεξικού, στο Σικάγο κ.τ.λ. δεν ήταν παρά η τελευταία αναλαμπή του μοντερνισμού, αν όχι της ίδιας της Ιστορίας. Μια και τώρα έφτασε το τέλος «μεγάλων αφηγήσεων» όπως ο σοσιαλισμός, όλη η πολιτική γίνεται αποσπασματική και μερική.

Μεταρρυθμίσεις. Το μόνο στο οποίο μπορούμε να προσβλέπουμε είναι επιμέρους μεταρρυθμίσεις. Έρχεται όμως στον νου η άποψη που ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Ηenri Lefebvre διατύπωσε μετά τα γεγονότα του γαλλικού Μάη: «Η πραγματικότητα διαψεύδει τις προβλέψεις». Το ερώτημα είναι σήμερα αν η παρούσα ελληνική έκρηξη μπορεί να θεωρηθεί ως ο προάγγελος μιας νέας εποχής, όχι μόνο διαμαρτυρίας και αντίστασης, αλλά και ριζικής κοινωνικής αλλαγής. Ο Στ. Αρόνοβιτς είναι καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας, Πολιτισμικών Σπουδών στο Graduate Center του Πανεπιστημίου της Πόλης της Νέας Υόρκης (CUΝΥ). Συγγραφέας δεκάδων βιβλίων πάνω στην ταξική δομή, την κουλτούρα, και την κοινωνιολογία της επιστήμης είναι συνιδρυτής (με τους Fredric Jameson και John Βrenkman) της επιθεώρησης «Social Τext».

ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΕΦΕΡΙΑΔΗΣ
Διεθνής αγανάκτηση
Όλοι όσοι, αδυνατώντας να ερμηνεύσουν τα πρόσφατα γεγονότα, επιλέγουν απλώς να τα λοιδορούν, κατά κανόνα παρακάμπτουν (ή αγνοούν) το τεράστιο κύμα διεθνούς αλληλεγγύης που έχουν προκαλέσει. Εκτός από την πρωθύστερη προσαρμογή Σαρκοζί (που, φοβούμενος επανάληψη των ελληνικών ταραχών στη χώρα του, απέσυρε την αντιμεταρρύθμιση στα λύκεια και το σχέδιο για επέκταση του ωραρίου στα πολυκαταστήματα), μαχητικές συλλογικές δράσεις συμπαράστασης προς την ελληνική εξέγερση ξέσπασαν και σε περίπου 50 πόλεις στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ωκεανία. Οι γενεσιουργοί παράγοντες της ελληνικής έκρηξης πρέπει λοιπόν να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Μπορεί οι επιμέρους αφορμές τα συμβάντα-καταλύτες- να διαφέρουν από περίπτωση σε περίπτωση, όμως το αιτιώδες υπόβαθρο (που εξηγεί γιατί η εξέγερση των Αθηνών προσλαμβάνεται ως κάτι αναγνωρίσιμο και οικείο στα απώτατα άκρα του πλανήτη) είναι κοινό: κοινός είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός, κοινό το πολιτικό κενό που διαπιστώνουν οι πολίτες, κοινή και η αγανάκτηση των νέων με όλες εκείνες τις περισπούδαστες «αναλύσεις» που χρεώνουν την ευθύνη για τα αδιέξοδα των σημερινών πολιτικών στα θύματά τους.

Το υπόβαθρο. Με δεδομένη αυτή τη διεθνική αλληλοδιείσδυση παραγόντων, τα κοινωνικά και πολιτικά ισοζύγια που εκφράζει η εκλογή Ομπάμα και η δυναμική που απελευθερώνει αποτελούν διαδικασία εξαιρετικής σημασίας που από την έκβασή της θα κριθούν πάρα πολλά στο διεθνές στερέωμα. Όψεις του κοινωνικού φαινομένου που τη χαρακτήρισε (όπως, λ.χ., η πρωτοφανής κινητοποίηση και δυναμική είσοδος νέων στρωμάτων στην πολιτική) βρίσκουμε, τηρουμένων των αναλογιών, και στον ελληνικό συγκρουσιακό κύκλο.

Ο Σεραφείμ Σεφεριάδης είναι επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής.

Από ΤΑ ΝΕΑ της 27/12/2008

Ευχές για καλά Χριστούγεννα!

Πρωτοβουλία για ανοιχτά σχολεία το απόγευμα

Στην εποχή μας, που δεν υπάρχουν ελεύθεροι χώροι, που οι γειτονιές έγιναν εχθρικές για τα παιδιά και εξαντλούνται όλα σε δράσεις που φέρνουν κέρδος, οι χώροι των σχολείων μπορούν να καλύψουν την ανάγκη για ελεύθερους και ασφαλείς χώρους, να είναι ανοιχτά στις λαϊκές ανάγκες. Στο πνεύμα αυτό, ανέλαβε πρωτοβουλία ο Δήμος Νίκαιας, που με εισήγηση προς όλους τους αρμόδιους του αντιδημάρχου, Γ. Βαγενά, ζητά να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις να είναι ανοιχτά τα σχολεία και το απόγευμα.

Για να λειτουργήσουν έτσι τα σχολεία, θα πρέπει να εξασφαλίζονται συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας και να φυλάσσονται, για να μπορούν όλα τα παιδιά το απόγευμα να παίξουν μπάσκετ και βόλεϊ, να κάτσουν στα παγκάκια τους να κουβεντιάσουν, να μπορεί η μάνα να μάθει ποδήλατο στο παιδί της στη σχολική αυλή, τα παιδιά να μπορούν να κάνουν σκέιτ στο προαύλιο κι όχι ανάμεσα σ’ αυτοκίνητα στους δρόμους… Με άλλα λόγια, να είναι τα σχολεία το απόγευμα χώρος άθλησης και πολιτισμού διαθέσιμος στους φορείς της γειτονιάς και κλειστός σε οποιαδήποτε κερδοσκοπική εμπορική δραστηριότητα.

Απαραίτητη προϋπόθεση, είναι η επιχορήγηση του δήμου για τη συντήρηση κι εξασφάλιση των κατάλληλων συνθηκών στα σχολεία και ο διορισμός φυλάκων. Γι’ αυτό, ο Δήμος Νίκαιας ζητά από την κυβέρνηση το διορισμό 132 σχολικών φυλάκων με μόνιμη και σταθερή εργασία και πλήρη ασφάλιση, καθώς και καταβολή του ποσού των 860.000 ευρώ για τους μισθούς των ήδη υπηρετούντων σχολικών φυλάκων. Παράλληλα, ο δήμος εξετάζει την καλύτερη αξιοποίηση των υπηρετούντων σχολικών φυλάκων, σε συνεννόηση με το σωματείο τους.


Από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 24/12/2008

Στη φυλακή ένας ακόμη νέος με μοναδικό στοιχείο τη μαρτυρία ΜΑΤατζήδων

Με την προφυλάκιση ενός από τους 8 συλληφθέντες του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου της περασμένης Πέμπτης συνεχίστηκε το “δικαστικό πογκρομ”, που διεξάγεται με την προφανή πολιτική εντολή εκφοβισμού και καταστολής της κοινωνικής έκρηξης που πυροδότησε η δολοφονία του Αλέξη.

Χαρακτηριστικό είναι πως για τους υπόλοιπους 7, πλην των δύο ανηλίκων, η απόφαση της απελευθέρωσής τους μέχρι τη δίκη είναι προσωρινή, καθώς πρόκεται για το αποτέλεσμα της διαφωνίας ανακριτή - εισαγγελέα, που σημαίνει πως πλέον καλείται να αποφασίσει τελεσίκα το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών.

Οι 8 συλληφθέντες αντιμετωπίζουν όλοι κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα με βάση αποκλειστικά τις μαρτυρίες των αστυνομικών, που ισχυρίζονται ότι τους είδαν να πετούν μολότοφ… Πέραν αυτού, ουδέν στοιχείο προσκομίζεται, ενώ χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του φαντάρου Γ.Γ., τον οποίο συνέλαβαν και ξυλοκόπησαν ενώπιον πλήθους πολιτών χωρίς να έχει καμία σχέση με τα γεγονότα.

Ενδεικτική είναι εξάλλου και η σύλληψη -η οποία μάλιστα έχει βιντεοσκοπηθεί- στην πλ. Κοραή του 16χρονου μαθητή, του οποίου το παράπτωμα ήταν ότι τραβούσε με το κινητό του τα επεισόδια! Ακόμη και για τον μοναδικό προφυλακισμένο, η απόφαση της ανακρίτριας στηρίχθηκε αποκλειστικά στις μαρτυρίες των αστυνομικών, καθώς από κανένα άλλο στοιχείο δεν προκύπτει η συμμετοχή του στα βίαια γεγονότα. Η σύλληψή του έγινε από άνδρες των ΜΑΤ που του επιτέθηκαν την ώρα που καθόταν σε στάση λεωφορείου στην Ακαδημίας, αρκετή ώρα μετά τα επεισόδια.

Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν χθες για να απολογηθούν ενώπιον του 14ου ανακριτή και της 24ης ανακρίτριας, σε δύο ομάδες των 3 και 5, αντίστοιχα. Στην πρώτη ομάδα ήταν ο φαντάρος Γ.Γ., ο ανήλικος από την Κοραή και ένας ακόμη νέος, ο οποιος σύμφωνα με τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς των αστυνομικών πετούσε μολότοφ παρότι έχει το δεξί του χέρι σπασμένο σε γύψο και είναι φυσικά… δεξιόχειρας!

Υπό το βάρος αυτών των στοιχείων, ο 14ος ανακριτής δεν μπορούσε παρά να διατάξει την απελευθέρωσή τους μέχρι τη δίκη (στον φαντάρο μάλιστα δεν επέβαλε καν περιοριστικούς όρους), χωρίς ωστόσο να βρει τη σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα, ο οποίος διαφώνησε για τους δύο ενήλικους, με συνέπεια να αφεθούν ελεύθεροι μέχρι να αποφασίσει το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών.

Διαφωνία της 24ης ανακρίτριας με τον εισαγγελέα υπήρξε και για τους 3 από την ομάδα των 5, με αποτέλεσμα να αφεθούν και αυτοί ελεύθεροι. Ελεύθερος αφέθηκε μέχρι τη δίκη και ο ανήλικος, χωρίς ωστόσο το ίδιο να συμβεί και με τον νέο που προφυλακίστηκε. Να σημειώσουμε πως στην περίπτωση των 5 η ανακρίτρια κάλεσε ξανά για κατάθεση τους ματατζήδες-μάρτυρες, τους οποίους εξέτασε κατ’ αντιπαράσταση με τους κατηγορούμενους.

Κατά τη χθεσινή μέρα από το αυτόφωρο τριμελές πέρασαν και οι 2 συλληφθέντες από τον ακτιβισμό του Σαββάτου με τη ρίψη σκουπιδιών στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα. Οι δύο ζήτησαν και πήραν τριήμερη αναβολή με πλειοψηφία 2-1.

Να θυμίσουμε πως, μόνο στην Αθήνα, ήδη έχουν προφυλακιστεί για τα γεγονότα του Δεκέμβρη τουλάχιστον 10 άτομα, ενώ άγνωστος παραμένει ο ακριβής αριθμός των μεταναστών που καταδικάστηκαν χωρίς καν την παρουσία δικηγόρου για κλοπές, καθώς υπολογίζονται σε 100 και πλέον (πολλοί απ’ αυτούς μπορεί ήδη να έχουν απελαθεί).

Αν σε αυτά προσθέσουμε την εξωφρενική παραπομπή ανήλικων μαθητών με βάση τον τρομονόμο στη Λάρισα, γίνεται εύκολα κατονοητή η επιχείρηση όχι μόνο συμψηφισμού με τις προφυλακίσεις των 2 ειδικών φρουρών, αλλά κυριως παραδειγματισμού και προληπτικής καταστολής των αγώνων της νεολαίας που θα ακολουθήσουν.


Του Νίκου ΜΟΡΦΟΝΙΟΥ από την ΑΥΓΗ της 23/12/2008

Τα σενάρια για Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο

Μάχη για να συνυπολογίζεται στα μόρια εισαγωγής η επίδοση των υποψηφίων και στις τρεις τάξεις του Λυκείου είναι αποφασισμένος να δώσει ο άνθρωπος-κλειδί της δεύτερης φάσης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, κ. Γ. Μπαμπινιώτης. Ωστόσο, επειδή αναγνωρίζει ότι οι αδυναμίες του Λυκείου μπορεί να παρεκτρέψουν μία τέτοια ρύθμιση στη βαθμοθηρία και τη βιομηχανική παραγωγή αρίστων, όπως είχε συμβεί με το σύστημα Αρσένη, ο κ. Μπαμπινιώτης δηλώνει στον ΕΤ ότι η θεσμοθέτηση του συνυπολογισμού της επίδοσης στο Λύκειο είναι αναγκαίο να συνδυαστεί με την επαναφορά της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, 25 χρόνια μετά την κατάργηση του επιθεωρητή. «Αυτά πάνε πακέτο», είναι η χαρακτηριστική δήλωση του κ. Μπαμπινιώτη.

Ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος έχει διατελέσει πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ενώ επί σειρά ετών βρίσκεται στο τιμόνι της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, στην οποία ανήκουν τα Αρσάκεια, είναι η προσωπικότητα που θα βάλει τη σφραγίδα της στο σύνολο των αλλαγών. Θα ανέβει τελευταίος στη σκηνή για να παρασκευάσει το «ζωμό» της εθνικής διαβούλευσης που θα έχει προηγηθεί και θα παραδώσει το τελικό προϊόν στην πολιτική ηγεσία.

Ο αρχικός χαλαρός προγραμματισμός του υπουργείου Παιδείας για το νέο εξεταστικό που προέβλεπε να διαλεχθεί η παρούσα κυβέρνηση και να νομοθετήσει η επόμενη εγκαταλείπεται. Αν η αναταραχή στην Παιδεία συνεχιστεί και μετά τις γιορτές, το υπουργείο Παιδείας θα κληθεί να υλοποιήσει άμεσα τη δέσμευση που ανέλαβε την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός απέναντι στους μαθητές για «ένα εξεταστικό με λιγότερη πίεση». Εν τοιαύτη περιπτώσει, το νέο σύστημα πρόσβασης θα ισχύσει για τους μαθητές που θα φοιτούν την επόμενη σχολική χρονιά στην Α’ Λυκείου και θα πάρουν απολυτήριο το 2012. Δηλαδή το νωρίτερο που μπορεί να λειτουργήσει το μεταλυκειακό έτος είναι το 2012-13.

Η πρώτη εκδοχή
Ο κ. Μπαμπινιώτης, στον οποίο έχει ανατεθεί η ριζική αναμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο, ήταν το μεγαλύτερο «εμπόδιο», όπου προσέκρουσε η αρχική εκδοχή της πρότασης Βερέμη να αφαιρεθεί ένας χρόνος από την υποχρεωτική εκπαίδευση για να μην επιμηκυνθεί η διάρκεια των προπανεπιστημιακών σπουδών με την ίδρυση του προπαρασκευαστικού έτους. «Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος με κάθε πρόταση μείωσης του σχολικού χρόνου», εξηγεί στον ΕΤ. «Η πρόθεσή μας να εισαγάγουμε από τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού μέχρι το Λύκειο “ζώνες πολιτισμού” με μαθήματα όπως η Μουσική προϋποθέτει να προσθέσουμε σχολικό χρόνο και όχι να αφαιρέσουμε». Η λύση του μεταλυκειακού έτους είναι μία από τις τέσσερις εναλλακτικές προτάσεις που έχει καταθέσει για το νέο εξεταστικό ο πρώην πρύτανης, μάλλον η ακριβότερη σε σχέση με τις άλλες τρεις, οι οποίες είναι επιγραμματικά:
- Η ίδρυση προπανεπιστημιακού έτους που θα συνυπολογίζεται στο χρόνο φοίτησης στην ανώτατη εκπαίδευση (1+3). Ενώ το μεταλυκειακό έτος δεν θα συνυπολογίζεται στο χρόνο των πανεπιστημιακών σπουδών που διατηρείται ως έχει σήμερα (1+4).

- Η κατάργηση του ενιαίου χαρακτήρα των εξετάσεων με την ίδρυση ενός «παντός καιρού» εξεταστικού κέντρου, στο οποίο κάθε υποψήφιος θα μπορεί να απευθύνεται όποτε νιώθει έτοιμος διατηρώντας απεριόριστο το δικαίωμα βελτίωσης της βαθμολογίας του.

- Εισαγωγικές εξετάσεις απευθείας στις σχολές, οι οποίες θα καθορίζουν την ύλη και θα επιλέγουν τα θέματα. Αυτό το σενάριο προϋποθέτει πολύ αυστηρό περιορισμό των επιλογών των υποψηφίων. Κάθε υποψήφιος θα μπορεί να δηλώνει π.χ. μόνο τις Ιατρικές ή μόνο τις Νομικές Σχολές της χώρας.

Από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ της 22/12/2008

15άρηδες με πάθος, σ’ ένα σχολείο λάθος

Ο μέσος δεκαπεντάρης στην Ελλάδα επιμένει να ονειρεύεται ότι θα γίνει επιστήμονας ή στέλεχος σε κάποια επιχείρηση, αν και γνωρίζει πως μάλλον θα καταλήξει στη δεξαμενή των ανέργων ή στην «κάστα» των απασχολουμένων με αμοιβή 700 ευρώ.

1 Σύμφωνα με ειδική έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), ο έφηβος στην Ελλάδα διαβάζει πιο πολλές ώρες από κάθε άλλο ευρωπαίο μαθητή, παρακολουθεί τα πιο πολλά φροντιστήρια και η οικογένειά του επωμίζεται τη μεγαλύτερη δαπάνη για «εξτρά» μαθήματα.

2 Ολα ξεκινούν στα δημόσια σχολεία λέει ο ΟΟΣΑ, τα οποία είναι τα λιγότερο αποδοτικά μεταξύ των κρατών μελών του, κυρίως λόγω της πενίας πόρων που δίδονται από το κράτος (4% του ΑΕΠ). Ετσι, στην παγκόσμια κατάταξη των μαθητών με βάση τις γνώσεις τους, οι Ελληνες δεν πιάνουν ούτε τη βάση (4,5 στα 10).

3 Παρ’ όλα αυτά, ο μαθητής επιμένει: Η χώρα μας έχει μία από τις καλύτερες αναλογίες αποφοίτων λυκείων και φοιτητών ως προς το σύνολο του πληθυσμού. Και, καθώς οι ακαδημαϊκές σπουδές συνήθως δεν επαρκούν, ο γονιός βάζει και πάλι το χέρι στην τσέπη για να στείλει το παιδί του έξω για μεταπτυχιακά.

4 Τι γίνεται μετά; Σχεδόν ένας στους δύο τελικά δεν βρίσκει δουλειά στο αντικείμενο που σπούδασε και εργάζεται κάπου αλλού, συνήθως με τον βασικό μισθό. Και πάλι όμως θεωρείται τυχερός, αφού η ανεργία χτυπάει κόκκινο: τρία χρόνια μετά το τέλος των σπουδών, το 36% των νέων δεν έχει βρει δουλειά. Το ποσοστό αυτό φτάνει το 20,6% μεταξύ των αποφοίτων ΑΕΙ. Τι λένε, όμως, αναλυτικά τα στοιχεία των ερευνών που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα για την παιδεία και τις συνθήκες ζωής των νέων Ελλήνων:

*«Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ρώτησε ο ΟΟΣΑ τους εφήβους σε όλα τα κράτη. Στην Ελλάδα το 72% απάντησε ότι επιθυμεί μια θέση «στελέχους» σε εταιρεία. Ενα ποσοστό τεράστιο, που συναντάται μόνο σε χώρες όπως η Τουρκία ή το Μεξικό.

*Τι κάνει ο δεκαπεντάρης για να πετύχει τον στόχο του; Η έρευνα απαντά ότι θα παρακολουθήσει 27 ώρες στα ελληνικά σχολεία (έναντι 22 ωρών στα κράτη του ευρωπαϊκού Βορρά) κι ακόμη 18,5 ώρες μαθημάτων εκτός σχολείου. Και πάλι υπερδιπλάσιες άλλων κοινοτικών κρατών.

*Οταν γυρίσει σπίτι, ο έφηβος πρέπει να διαβάσει 8,3 ώρες την εβδομάδα για το σχολείο και άλλες 2,4 για τα υπόλοιπα μαθήματα. Πόσο κοστίζουν αυτά; Οι ιδιωτικές δαπάνες εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι οι υψηλότερες μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ και φτάνουν στο 1,4% του ΑΕΠ! Απλώς αντισταθμίζουν εν μέρει τις πενιχρές κρατικές δαπάνες.

*Δεν είναι, ωστόσο, μόνο το ύψος των κονδυλίων, αλλά και η αποδοτικότητά τους με βάση την κατεύθυνση και τη διαχείρισή τους. Για παράδειγμα, οι επιδόσεις των μαθητών της Φιλανδίας είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές των Ελλήνων, αν και στη χώρα εκείνη τα χρήματα για την παιδεία δεν είναι πολύ περισσότερα (5,7% του ΑΕΠ). Ο ΟΟΣΑ προειδοποιεί ότι τα ελληνικά σχολεία έχουν την πιο χαμηλή αποδοτικότητα με βαθμολογία 4,7% στα 10. Σε καλύτερη μοίρα βρίσκονται όλα τα κράτη της Ε.Ε., αλλά και άλλες χώρες όπως η Τουρκία και η Κορέα.

*Μετά τις σπουδές, τέλος, το όνειρο για μια δουλειά στο αντικείμενο που επέλεξαν παραμένει άπιαστο για το 40% του πληθυσμού, σύμφωνα με τη Eurostat. Μόνο στην Ιταλία το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο.

Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΚΑΔΔΑ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 21/12/2008

Ασύρματο και δωρεάν Ιντερνετ σε 5.000 σημεία

Θα το δούμε κι αυτό; Σε σταθμό των ΚΤΕΛ, πλάι στις γιαγιάδες με τα ταπεράκια και τις σακούλες, τουρίστες να σερφάρουν προσηλωμένοι χάρη στο ασύρματο δίκτυο Wi-Fi; Οπως όλα δείχνουν, μάλλον ναι (ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι η χώρα των αντιθέσεων). Σύμφωνα με τη δέσμευση τόσο του υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών κ. Κ. Χατζηδάκη όσο και του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, κ. Αν. Παπαληγούρα, εντός του 2009 πρόκειται να ξεκινήσει η εγκατάσταση συνολικά 5.000 σημείων Wi-Fi σε όλη τη χώρα, περιοχών δηλαδή όπου η πρόσβαση στο Ιντερνετ θα είναι ασύρματη και εντελώς δωρεάν! Σύμφωνα με τις σχετικές ανακοινώσεις, το πρόγραμμα θα καλύπτει σημεία «δημόσιου ενδιαφέροντος» -κοινώς… σημεία «τουριστικού ενδιαφέροντος»-, ήτοι λιμάνια, σταθμούς τρένων, μετρό, υπεραστικών λεωφορείων και αεροδρόμια.

Ανταπόκριση
Καλά νέα και για τους Αθηναίους, αφού τα τρία σημεία Wi-Fi που ήδη λειτουργούν στην πόλη (πλατεία Συντάγματος, πλατεία Κοτζιά, Θησείο) παρατείνουν τη λειτουργία τους για ακόμη έναν χρόνο. Η ανταπόκριση που είχε το σχετικό πρόγραμμα AthensWiFi, άλλωστε, ήταν αυτή που άνοιξε τον δρόμο για τη δημιουργία των νέων σημείων «δωρεάν σερφαρίσματος» και στην υπόλοιπη χώρα. Δεν παραγνωρίζεται βέβαια ούτε η εμπειρία άλλων πρωτοπόρων, σε αυτό, δήμων της χώρας, όπως του Δήμου Τρικκαίων, που προσφέρει δωρεάν Ιντερνετ σε όλους τους κατοίκους του. Από την αρχή της λειτουργίας του ασύρματου δικτύου της Αθήνας, πάντως, τον Ιούνιο του 2006, έως σήμερα, έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 141.000 ξεχωριστές συνδέσεις από πάνω από 34.000 πολίτες, οι οποίοι έχουν μεταφέρει περισσότερα από 5,5 TB δεδομένων. «Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη», λέει στην «Κ» ο αντιπρόεδρος του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας κ. Γ. Λάριος. «Κάθε ώρα και στιγμή, βλέπεις κόσμο και στα τρία σημεία να κάθονται σε τραπέζια, παγκάκια, ακόμα και… κατάχαμα, με τα λάπτοπ τους και να σερφάρουν. Το Wi-Fi του Συντάγματος το χρησιμοποιούν περισσότερο τουρίστες που διαμένουν στα ξενοδοχεία, ενώ αυτό του Θησείου κατά κύριο λόγο νέοι φοιτητές που κάθονται στις καφετέριες της περιοχής». Στην πλατεία Κοτζιά, αντίστοιχα, θα δεις περισσότερους διερχόμενους επαγγελματίες να ξαποσταίνουν για λίγο στα παγκάκια, ελέγχοντας παράλληλα και τα email τους.

Οπως λέει ο κ. Λάριος, η Ειδική Γραμματεία Ψηφιακού Σχεδιασμού… σχεδίαζε τη δημιουργία 160 νέων δημόσιων ασύρματων σημείων (wireless hotspots), ωστόσο τους «πρόλαβε» η πρωτοβουλία των υπουργείων Επικοινωνιών και Εμπορικής Ναυτιλίας. «Τα 5.000 νέα hotspots θα δημιουργηθούν κυρίως σε σημεία που συναθροίζονται τουρίστες, όπως είναι οι αρχαιολογικοί χώροι, οι πλατείες, τα λιμάνια, οι σταθμοί, τα αεροδρόμια κ.ο.κ.». Η πρόσβαση στο Ιντερνετ φυσικά θα είναι «ανοιχτή» σε όλους τους πολίτες, οι οποίοι θα μπορούν οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας να συνδεθούν δωρεάν μέσω του φορητού τους υπολογιστή (ή του εξελιγμένου τους κινητού). Η διαδικασία είναι πολύ απλή και μόνη προϋπόθεση είναι το λάπτοπ να διαθέτει δυνατότητα σύνδεσης σε δίκτυα τύπου Wi-Fi.

Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των αρμόδιων υπουργείων, το πρόγραμμα, που θα αρχίσει να υλοποιείται εντός 2009, θα χρηματοδοτηθεί από το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς (ΕΣΠΑ) και εθνικούς πόρους, με αρχικό προϋπολογισμό 3,25 εκατ. ευρώ.

H διάδοση του δορυφορικού Ιντερνετ σε περιοχές δύσκολα προσβάσιμες
Η Αθήνα και τα υπόλοιπα αστικά κέντρα δειλά - δειλά… συγχρονίζονται με την ευρυζωνική εποχή. Τι γίνεται όμως με τα νησιά και τις δυσπρόσιτες, απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, όπου οι εταιρείες, λόγω κόστους, διστάζουν να προωθήσουν την τεχνολογία adsl, καταδικάζοντάς τες στον «μεσαίωνα» του dial up Ιντερνετ;

Η λύση ήρθε… ουρανοκατέβατα. Παράλληλα με την ανάπτυξη περισσότερων «καυτών σημείων» ασύρματου Ιντερνετ, το υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών προωθεί και το πρόγραμμα «Δόρυ», που αφορά τη διάδοση του δορυφορικού Ιντερνετ σε περιοχές δύσκολα προσβάσιμες, όπως τα νησιά και οι παραμεθόριες περιοχές.

Το πρόγραμμα υλοποιείται σε συνεργασία με τον ΟΤΕ και τον ελληνικό δορυφόρο Hellas Sat. Σύμφωνα με το υπουργείο Μεταφορών, αρχικά οι ευρυζωνικές συνδέσεις δορυφορικού Ιντερνετ θα καλύψουν 1.600 σημεία σε απομακρυσμένες περιοχές, κυρίως φορείς της δημόσιας διοίκησης, όπως σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες. Το «Δόρυ» χρηματοδοτείται από το Γ΄ ΚΠΣ και αναμένεται να ξεκινήσει τους επόμενους μήνες.

Ηδη, πάντως, πρόσβαση στο Ιντερνετ μέσω δορυφόρου έχουν αποκτήσει τα νησιά Γαύδος, Ηρακλειά, Δονούσα, Σχοινούσα και Κίναρος, ένα νησί με μόλις δύο κατοίκους!


Της Λινας Γιανναρου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 20/12/2008