O Ντάνιελ Ντέι Λούις το 1990 κέρδισε το Οσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου για την ταινία «Το αριστερό μου πόδι». Υποδύθηκε ένα παραπληγικό παιδί που θέλοντας να ξεφύγει από το περιθώριο στο οποίο τον είχε εντάξει η κοινωνία έπιασε με το αριστερό του πόδι το πινέλο και ζωγράφισε.
Ο Λέανδρος Αρβανιτάκης αποτελεί μια ανάλογη περίπτωση στην πραγματική ζωή. Ζωγραφίζει στηρίζοντας το πινέλο στο στόμα του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Γεννήθηκε στην Κύπρο το 1959. Στην Αθήνα μετακόμισε το 1974. Σπούδασε Ναυπηγική στο Πολυτεχνείο, ωθούμενος από την αγάπη του για τη θάλασσα. Και κλαρινέτο στο Ωδείο Αθηνών, γιατί λάτρευε τη μουσική. Το 1990 αποφάσισε να ασχοληθεί πιο εντατικά και με την άλλη μεγάλη αδυναμία του, τη ζωγραφική. Ηταν κάτι άλλωστε που του άρεσε από παιδί. Τα πράγματα όμως δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένει κανείς.
Το 1991 τα δεδομένα γι’ αυτόν αλλάζουν. Ενα αυτοκινητικό ατύχημα του προκάλεσε παράλυση στα άνω και κάτω άκρα. Καθηλώθηκε έκτοτε σε αναπηρικό καροτσάκι. Στηρίχθηκε στο Θεό. «Κατ’ αρχάς επέζησα. Αυτό είχε σημασία». Πολύ σύντομα, κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας του, προσπάθησε να ζωγραφίσει, χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Απογοητεύτηκε και τα παράτησε. Για λίγο όμως.
Οταν βρεθείς σε μια τέτοια οριακή κατάσταση οι εναλλακτικές είναι οι εξής: ή τα παρατάς ή πορεύεσαι μαζί με το πρόβλημα και συνεχίζεις παρακάτω. Ο κ. Λέανδρος Αρβανιτάκης προχώρησε. «Ως άνθρωπος που βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, αποφάσισα όσες δυνατότητες μου είχαν απομείνει να τις αξιοποιήσω στο μέγιστο». Το απωθημένο της ζωγραφικής υπήρχε μέσα του. Το 1998 ξεκινάει πάλι μια προσπάθεια να ζωγραφίσει με το δικό του τρόπο, με μέσα «λίγο πρωτόγονα», όπως λέει γελώντας. Αργότερα ήρθε σε επαφή με την Ενωση Καλλιτεχνών που Ζωγραφίζουν με το Στόμα και το Πόδι, πήρε τα κατάλληλα εργαλεία, εξασκήθηκε, κι έτσι η ζωγραφική αποτελεί πλέον την κύρια ενασχόλησή του.
Η σύζυγός του, γραφίστρια στο επάγγελμα, έχοντας κοινό ενδιαφέρον τη ζωγραφική, έπαιξε καταλυτικό ρόλο. «Οταν πρωτογνωριστήκαμε την παρέσυρα στη ζωγραφική. Η ανάπτυξη των καλλιτεχνικών μας ενδιαφερόντων έγινε παράλληλα». Μετά το ατύχημα ήταν αυτή που τον βοήθησε να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με τη ζωγραφική.
Το «σπίτι» των καλλιτεχνών με αναπηρίες
Χρόνια τώρα αρχές Δεκέμβρη φτάνουν στα σπίτια όλων χριστουγεννιάτικες κάρτες από μια ομάδα ανάπηρων καλλιτεχνών οι οποίοι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους. Ο Λέανδρος Αρβανιτάκης αποτελεί μέλος της ομάδας αυτής, της Ενωσης Ζωγραφική με το Στόμα και το Πόδι (ΖΩΣΠ).
Παράρτημα της Διεθνούς Ενωσης Καλλιτεχνών που ζωγραφίζουν με το Στόμα και το Πόδι, δημιουργήθηκε και ανήκει αποκλειστικά σε άτομα που δεν χρησιμοποιούν τα χέρια τους.
Βοηθά τους καλλιτέχνες να ζουν δημιουργικά, συμβάλλοντας στην οικονομική τους ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.
Ενας τέτοιος φάκελος έγινε η αφορμή για να γνωρίσει ο κ. Λέανδρος Αρβανιτάκης την Ενωση. Του προσέφερε τεχνογνωσία, τον εμψύχωσε, του έδωσε τη δυνατότητα να εκθέσει το έργο του. Η μέρα που έγινε δεκτός και επίσημα ως οικότροφο μέλος αποτελεί άλλωστε μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του. Δεν μπορεί όμως να ξεχάσει και την πρώτη φορά που εξέθεσε τα έργα του σε μια ομαδική έκθεση της Ενωσης στη Μαδρίτη το 2001.
Από τότε έχουν ακολουθήσει άλλες οκτώ ομαδικές και τέσσερις ατομικές εκθέσεις, με τελευταία αυτή στο Αγκάθι το προηγούμενο καλοκαίρι. Αυτό που επιθυμεί τώρα είναι να εξελιχθεί, να γίνει καλύτερος ζωγράφος. «Παρόλο που δεν είμαι νέος άνθρωπος, είμαι ένας νέος ζωγράφος, γεγονός που με γεμίζει με χαρά επειδή βλέπω πως σε αυτόν τον τομέα είμαι στην αρχή και έχω περιθώρια εξέλιξης».
Της ΕΛΕΝΗΣ ΜΠΟΛΟΒΙΝΗ Φωτό: ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΞΙΩΤΗΣ
Δημοσιεύθηκε στον Ελεύθερο Τύπο στις 31/1/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου